Ton het Rendier

2 mei 2012 (door: Ton het Rendier ;))

----

 

Dag lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Ik ben al op veel plekken geweest met mijn vrienden van de KHD. Delft, de Ardennen, Oostenrijk, Luxemburg,  je kunt het zo gek niet bedenken of ik werd er met mijn snuit in de glühwein, bier of kaasfondue gedipt. Maar vandaag had ik toch echt een hoogtepunt in mijn loopbaan als mascotte van dit prachtige orkest. Ik zal jullie er alles over vertellen.

Mijn vrienden hoefden vandaag eens niet te toeteren. Dat was wel fijn, want ik werd behoorlijk gestrest de laatste paar dagen en dat is niet goed voor mijn rendierhart. Ze hadden een vrije dag in Beijing om  lekker cultuur te snuiven en verschrikkelijk hard de toerist uit te gaan hangen. Ze waren dan ook weer van mijlen ver te herkennen aan hun blauwe reispolo's (waar je bij sommige mensen zonder problemen een erg geconcentreerde bouillon van zou kunnen trekken).

 

 

 

Het thema van deze reis is 'slapen doe je maar thuis' en daarom zat ik al vroeg in de ochtend in de bus op weg naar het Summer Palace, onze eerste stop van vandaag. Het Summer Palace was een buitenverblijf voor de Chinese keizers, waar zij verkoeling zochten aan een groot meer. In de Verboden Stad was het in de zomer namelijk erg heet. Nou, beste vriendjes en vriendinnetjes, ik kan jullie vertellen dat het ook in het Summer Palace zweten was als een zompige vaatdoek die je langzaam uitwringt. 32 graden en een smog-achtige atmosfeer is voor mijn dikke rendierhuid aan de hitsige kant.

 

 

Gelukkig hadden we een goede dag uitgekozen om het paleis te bezoeken. In China is het vakantie en het toeval wil dat net vandaag álle Chinezen in China hetzelfde plan hadden als de KHD. Samen met een paar miljard Chinezen stonden we dus te dringen om het paleis binnen te komen. Gezellig dat het was!

 

 

Ik heb nog even aan het parapluutje gehangen van onze gids Sally. Sally is een hele lieve en aardige gids die je niet zo goed kunt verstaan (maar wel goed kunt regelen, volgens welingelichte bronnen). We volgden braaf het parcours, namen geen zijpaadjes (want: hully hully, no time!), schoten desondanks schitterende plaatjes, aten een lekker ijsje (viel bij mij niet lekker),  pleegden plasjes, speelden op Chinese fluiten, zagen kleine kinderen een lekkere drol draaien door het ingenieuze systeem (een gat) in hun broekje en maakten groepsfoto's. Binnen twee uur hadden we het Summer Palace afgetikt. In the pocket! 

 

 

Gauw de bus weer in en op pad naar mijn volgende toeristische attractie. Maar daarvoor natuurlijk lunchen. We hebben geluncht in Chinatown. Ongelofelijk hoe groot de Chinese wijk in Beijing is trouwens!  Ik ben nog op het nippertje aan de dood ontsnapt toen ik in de bek belandde van een agressieve leeuw bij de ingang van het restaurant. Jullie kennen ze wel, die leeuwen. Staan ook in Nederland altijd aan de ingang. Leuk feitje om eens interessant mee te kunnen doen als je bij een chinees gaat eten: je kunt herkennen welke leeuw het mannetje is en welke het vrouwtje. Het mannetje heeft een grote bol onder zijn klauw en bij het vrouwtje is dat een baby'tje. Typisch vrouwen, altijd onvoorzichtig om gaan met de kleintjes. 

 

 

 

Zo. Tijd voor een thee. Komt dat even goed uit, want ik word meegenomen naar het volgende Hoogtepunt. Wij zijn uitgenodigd bij 'dr. Tea' voor een 'authentieke' theeceremonie. De groep wordt opgedeeld in drieën en gezellig in een 'traditionele' theekamer met loeiende airco gepropt. Een meisje in 'originele' klederdracht laat ons zes verschillende soorten thee proeven. Er was nog een grote man met witte sokken in zijn sandalen die luid riep: dit is beter dan die zooi van pickwick! Ik was een beetje bang voor deze meneer. Lekker was vooral de  puer-thee: goed tegen een kater, voor een soepele stoelgang (al hadden we dat niet echt nodig) en voor het embouchure. Tegen Bodemprijzen  (45 euro voor vier pakjes thee) kon je 'échte' Chinese thee kopen, 'traditioneel' verpakt in een plastic, dichtgeseald zakje in zilverkleur en met sierlijke Chinese karakters waarop vertaald waarschijnlijk stond: haha, je bent erin getrapt! Dus thuisblijvers: jullie weten welk cadeautje je straks in je maag gesplitst krijgt... 

 

 

Op weg naar een Chinese Hutong (een oud wijkje met steegjes, kleine huisjes, kleine , dooie kippen en meer, je kent het wel uit de films), maakte ik nog even een tussenstop bij Het Vogelnest in het Olympische dorp. Eerlijk is eerlijk, dit ansichtkaartstadion is een fraai staaltje architectuur, goed voor de nodige canon-momentjes (Kodak is zo jaren 90). Een beetje jammer alleen dat er voor dit enorme gebouw honderdduizenden Chinezen hun hutongs uitgejaagd zijn. En nog zuurder: het stadion wordt niet eens meer gebruikt. 

Ik was blij dat ik mijn zere hoefjes even kon laten rusten toen we aankwamen bij de Hutong. Speciaal voor mij en mijn KHD-vrienden stond er een rij van pakweg 50 Riksja's plus bestuurders klaar. Mijn chauffeur (hij heette Sjoe, ik noemde hem Mon-Sjoe of Hat-Sjoe) was niet van het smalste type en na drie keer trappen parelden de zweetdruppels al langs zijn hoofd. Hij rook een beetje naar bami. Ik moest hard lachen toen Sjoe een heuveltje op moest fietsen, want hij  maakte rare Chinese geluidjes. 

 

 

Het was een grappig gezicht om weer 75 blauwe shirts in een groot lint lui zien zitten wezen in de overdekte fietsen. Maar snel weer in de benen want we stopten ergens midden in de Hutong om het huisje van een gezin te bekijken. Lekker spontaan vielen we met een grote horde het huisje binnen. Zo lief van die mensen dat ze ons binnen laten en hun toko aan ons showen. Zo iets authentieks had ik nog nooit in mijn hele leven meegemaakt. Dat het gezinnetje er later grof geld voor zou vangen, deerde me niet. En ook niet dat de volgende groep alweer op de stoep stond om binnen gelaten te worden. Zo lief en attent hè. 

Na deze ontroerende ontmoeting sprong ik weer met een grote sprong in de riksja. Sjoe rook nog erger naar bami en zijn witgele shirtje was inmiddels al lekker doorweekt. Ik wilde Sjoe aan het einde van de reis door de Hutong een hand geven. Sjoe hield zijn hand juist op, voor wat anders. Aardige en gewiekste vent, die Sjoe. Zo verdien je nog eens wat. Toch was het een idyllisch tochtje!

Ik had honger. Gelukkig stopte mijn bus niet veel later bij Restaurant Whahaha!  Nee, lieve vriendjes en vriendinnetjes, dat is geen grap! Het restaurant had weer echte 'draaitafels': mijn favoriet. Ik mag namelijk altijd een rondje meedraaien. We aten dat het een lieve lust was. Lekkel Lekkel! 

 

 

De KHD zou de KHD niet zijn als ze me niet trakteerden op een sfeervolle, stevige borrel. Aan een oogverblindend prachtig stadsmeertje dronk ik een paar flessen veel te dure Heineken en Tsjintoa (Chinees bier). Ik voelde me een beetje licht in mijn hoofd, zeker na de gintonics die gemakkelijk door mijn pluchen keel gleden. Langzaam begon het te draaien. Ik waagde nog een dansje in een foute Pekinese disco. Sterretjes voor mijn ogen en mijn hoeven deden zeer. Had er iemand iets in mijn drinken gedaan, of kon ik gewoon net zo slecht tegen de drank als de gemiddelde Chinees? Ik weet het niet, maar ik werd de volgende ochtend wakker in de rugzak van Tommy, die me daar waarschijnlijk liefdevol heeft ingepropt. Het was een heerlijke dag en ik hou van al mijn KHD-vriendjes! Wat een eer om met zo'n club op reis te zijn. Tot de volgende keer!

 

 

Ton het Rendier

Officiële mascotte van de KHD

P.s. je kunt ook fan worden van mijn facebookpagina. Zoek op mijn naam en volg mijn avonturen op de voet (als ik weer terug in Nederland ben dan...)