1 mei 2012 (door Andre)
Scheiden doet lijden, luidt een bekend spreekwoord, beste fans. Dat was zeker ook vanochtend het geval, toen we afscheid moesten nemen van Tianjin. De stad met de vele gezichten die ons in twee dagen een hoop hoogtepunten heeft doen beleven. Van begin tot eind was het een feest met een prachtig concert in een mega-concertzaal, een onvergetelijk spontaan en uitbundig buitenoptreden voor juichende ‘Jan met de pet’-Chinezen, onze eerste echte ‘vrije tijd’ slenterend door de wijken en niet te vergeten een avondje uit in een heeeeel foute club die zich het beste laat omschrijven met ‘What happens in Tianjin, stays in Tianjin’…. Gelukkig hebben we de 8 miljoen foto’s nog ;)
De tijd van gaan was echter gekomen, vandaag weer terug naar Beijing! Na het ontbijt, waarin nu toch wel opvallend veel KHD'ers in de rij stonden bij het laffe toastbrood, de boter, de jammetjes en het fruit, was het uitchecken en vertrekken geblazen rond een uurtje of 10. De meeste leden die naar de foute club waren geweest keken opvallend fris uit de ogen, wat toch echt een prestatie van formaat mag worden genoemd.
Groot winstpunt was dat EINDELIJK de eigenwijze chauffeur van bus 2, door de leden van bus 1 zeer terecht ‘Dom-Dom’ gedoopt, leek te begrijpen het verstandiger was om achter bus 1 te gaan rijden. Dat ging bijna de hele route goed. Helaas ging Dom-Dom er bij het laatste tolpoortje toch weer als een haas vandoor. Dat had – zo wisten we in bus 1 inmiddels – niet bijzonder veel zin want ja hoor, bus 2 arriveerde zoals gewoonlijk wederom als laatste bij de lunchlocatie.
Groot winstpunt was dat EINDELIJK de eigenwijze chauffeur van bus 2, door de leden van bus 1 zeer terecht ‘Dom-Dom’ gedoopt, leek te begrijpen het verstandiger was om achter bus 1 te gaan rijden. Dat ging bijna de hele route goed. Helaas ging Dom-Dom er bij het laatste tolpoortje toch weer als een haas vandoor. Dat had – zo wisten we in bus 1 inmiddels – niet bijzonder veel zin want ja hoor, bus 2 arriveerde zoals gewoonlijk wederom als laatste bij de lunchlocatie.
Intermezzo: Dom-Dom
Dom-Dom is de chauffeur van bus 2. 2 komt na 1. Dom-Dom begrijpt dat niet. Dom-Dom begrijpt ook niet hoe een Tom-Tom werkt. Voor Dom-Dom is links rechtdoor, rechts is links en over vijfhonderd meter rechts is keer nu om. Dom-Dom is heel klein. Dom-Dom is daarnaast omgekeerd evenredig eigenwijs. Dom-Dom is bang dat een tunnel te laag is voor zijn bus als hij er al in rijdt. Dan gaat hij eerst langzaam rijden, en zet hij de bus schuin over twee banen omdat hij denkt dat de bus er lager van wordt. Vervolgens zet ‘ie ‘m toch maar stil om even te gaan kijken. Dat leidt tot grote hilariteit in bus 1 die zojuist probleemloos op hoge snelheid de tunnel is gepasseerd. Dom-Dom heeft voor zijn doen lange vingers, die het liefst zo diep mogelijk in zijn neus steekt. Vanuit bus 1 is daar een uiterst amusante fotoshoot van gemaakt.
Verder met de blog… Al met al was het tripje gelukkig eens voorspoedig verlopen, want we arriveerden zowaar voor op schema. De lunch vond plaats in het restaurant dat we nog kenden van onze eerste avondmaaltijd, voorafgaand aan het Oranjefestijn van de Nederlandse ambassade. Tijdens deze lunch waren er liefst drie significante geluksmomenten: er kwam naast rijst en noedels ook friet op tafel (yes!), sommige leden waren uitverkoren om tegen een geringe vergoeding een Cornetto-achtig ijsje te mogen verorberen, en Karin Debets had gelukkig weinig aansporing nodig om haar disgenoten te verrassen met een exposé over hoe fijn het is jezelf waterig te ontlasten op een hurktoilet (inmiddels gaat het weer prima met Karin). Na het eten snel door naar het Exhibition Centre hotel dat door de zeer capabele chauffeur van bus 1 na een uiterst sluwe inhaalmanoeuvre (Dom-Dom probeerde het gewoon weer!) snel gevonden was. De komende 4 nachten blijft dit hotel, waar we ook de eerste nacht al snurkten, onze uitvalsbasis.
Kwart voor 4 ’s middags weer de bussen in voor de trip door het hectische verkeer naar onze bestemming: Beijing Concert Hall. Onderweg werden we vermaakt door het illustere duo Vin Gui die de leden in de bus bijpraatten over hun analyse van de onderweg door de leden ingevulde China-enquête. Zo weten we nu eindelijk welke sectie het meest sexy is, welke sectie (inclusief dirigent) in China geheid gaat ‘scoren’ en hoeveel leden er na 6 dagen nog steeds niet hebben gepind. Ook worden de nodige ‘wist u datjes’ en gedenkwaardige uitspraken gedeeld, zoals bijvoorbeeld: “Het eten is heel gevarieerd, maar het lijkt toch elke dag wel Chinees”. Ongetwijfeld verschijnen de complete en officiële resultaten en de complete set met wist-u-datjes en uitspraken later in een Notenkraker, ons fantastische clubblad.
Omdat de bussen tijdens spitsuur niet mochten stoppen bij Beijing concert Hall (althans, volgens Dom-Dom..) moesten we de laatste paar honderd meter lopen. Zo werd ons wel duidelijk dat dit complex midden in een volksbuurt is neergeplempt. De lange rij Lange Europeanen met instrumenten en uniformen trok het nodige bekijks. Zelf verwonderden we ons erover dat er een soort van krottenwijk pal aan het mooie concertgebouw zat vastgeplakt.
Eenmaal binnen bleek dat we nog niet meteen konden beginnen met repeteren. Een andere voorstelling was zojuist afgelopen. De Chinese politiekapel (of zoiets) had net een optreden verzorgd met de wereldberoemde euphoniumspeler Stephen Mead. Toch leuk om zo’n man even in levenden lijve te aanschouwen in dezelfde zaal waar je zelf later in speelt.
Verder met de blog… Al met al was het tripje gelukkig eens voorspoedig verlopen, want we arriveerden zowaar voor op schema. De lunch vond plaats in het restaurant dat we nog kenden van onze eerste avondmaaltijd, voorafgaand aan het Oranjefestijn van de Nederlandse ambassade. Tijdens deze lunch waren er liefst drie significante geluksmomenten: er kwam naast rijst en noedels ook friet op tafel (yes!), sommige leden waren uitverkoren om tegen een geringe vergoeding een Cornetto-achtig ijsje te mogen verorberen, en Karin Debets had gelukkig weinig aansporing nodig om haar disgenoten te verrassen met een exposé over hoe fijn het is jezelf waterig te ontlasten op een hurktoilet (inmiddels gaat het weer prima met Karin). Na het eten snel door naar het Exhibition Centre hotel dat door de zeer capabele chauffeur van bus 1 na een uiterst sluwe inhaalmanoeuvre (Dom-Dom probeerde het gewoon weer!) snel gevonden was. De komende 4 nachten blijft dit hotel, waar we ook de eerste nacht al snurkten, onze uitvalsbasis.
Kwart voor 4 ’s middags weer de bussen in voor de trip door het hectische verkeer naar onze bestemming: Beijing Concert Hall. Onderweg werden we vermaakt door het illustere duo Vin Gui die de leden in de bus bijpraatten over hun analyse van de onderweg door de leden ingevulde China-enquête. Zo weten we nu eindelijk welke sectie het meest sexy is, welke sectie (inclusief dirigent) in China geheid gaat ‘scoren’ en hoeveel leden er na 6 dagen nog steeds niet hebben gepind. Ook worden de nodige ‘wist u datjes’ en gedenkwaardige uitspraken gedeeld, zoals bijvoorbeeld: “Het eten is heel gevarieerd, maar het lijkt toch elke dag wel Chinees”. Ongetwijfeld verschijnen de complete en officiële resultaten en de complete set met wist-u-datjes en uitspraken later in een Notenkraker, ons fantastische clubblad.
Omdat de bussen tijdens spitsuur niet mochten stoppen bij Beijing concert Hall (althans, volgens Dom-Dom..) moesten we de laatste paar honderd meter lopen. Zo werd ons wel duidelijk dat dit complex midden in een volksbuurt is neergeplempt. De lange rij Lange Europeanen met instrumenten en uniformen trok het nodige bekijks. Zelf verwonderden we ons erover dat er een soort van krottenwijk pal aan het mooie concertgebouw zat vastgeplakt.
Eenmaal binnen bleek dat we nog niet meteen konden beginnen met repeteren. Een andere voorstelling was zojuist afgelopen. De Chinese politiekapel (of zoiets) had net een optreden verzorgd met de wereldberoemde euphoniumspeler Stephen Mead. Toch leuk om zo’n man even in levenden lijve te aanschouwen in dezelfde zaal waar je zelf later in speelt.
Even wachten dus. Dan maar even naar het toilet. Mensen, mensen, wat een ranzige bende daar ineens. Een groter verschil is nauwelijks denkbaar: een state of the art concertzaal, mooi, nieuw, classy, en dan sta je vervolgens een paar passen buiten de zaal in een toilet dat in geen duizend jaar een duizenddingendoekje lijkt te hebben gezien. De mannen hadden het nog relatief makkelijk met de hier en daar overlopende urinoirs, de dames moesten uit voorzorg hun broekspijpen optillen in het hurktoilet, om de pijpen geen broeinest van ongewenste bacteriën te laten worden. Een tweede misser is dat de zaal geen lift blijkt te bezitten naar het toneel. De arme Chinezen van het ingehuurde slagwerk moeten alle instrumenten via de trap (!) naar de concertzaal slepen.
Goed, dan was het eindelijk zover: de KHD speelt in de Beijng Concert Hall. Eerst de repetitie. Meteen valt op dat deze zaal echt een heerlijke akoestiek heeft en dat hij lekker ‘licht’ speelt. Even een paar dingetjes doornemen die bij het vorige concert nog net niet helemaal jofel gingen. We worden tijdens de repetitie blij verrast door de aankomst van Pieter en Ton, die we allemaal kennen van de KHD barcommissie. Ze worden enthousiast begroet door hun vriendinnen en de andere leden. Dan snel omkleden en de inmiddels bekende ranzige cakejes en bananen eten om de trek voor het concert te stillen.
Al snel is het dan ineens half acht en betreden we het podium in vol ornaat. Helaas is de zaal niet helemaal vol, maar er blijkt (weer) een enthousiast publiek in de zaal te zitten. Wat oolk hier weer opvalt is hoeveel jonge kinderen er in de zaal zitten. Leuk weetje: voor het duurste kaartje voor de KHD moest liefst ongeveer € 150 worden neergeteld. Gelukkig kon je ook een plek krijgen voor ongeveer €10.
De muzikanten beseffen heel goed dat voor een concert als dit alle vermoeidheid even aan de kant moet worden gezet. Er wordt een dijk van een concert neergezet, de paar schoonheidsfoutjes (we blijven tenslotte amateurs) doen daar niets aan af. Voor de pauze blijven orkest en publiek nog netjes binnen de lijntjes, maar na de pauze, en vooral op het eind van het concert gaan echt de remmen los, of in de woorden van de dirigent: ‘gaat het dak eraf’. De lichte muziek, de aanstekelijke presentatie door de KHD, met veel enthousiasme een oranje tintje raken de Chinezen recht in het hart. Een staande ovatie, juichende Chinezen, en een extra toegift geven de muzikanten van de KHD kippenvel. Na afloop maken bijna alle muzikanten en secties gebruik van de gelegenheid om zich nog eens goed op foto te laten vereeuwigen in deze prachtige zaal.
Helemaal kapot, maar voldaan de bussen in voor wederom een laat avondmaal. De sfeer zit er goed in als we weer bij het ons bekende restaurant aankomen. De kok heeft weer goed zijn best gedaan en weet weer nieuwe gerechten op tafel te zetten. Als hij even zijn gezicht laat zien in het restaurant krijgt hij terecht een groot applaus. Het is tegen twaalven als de bussen weer bij het hotel aankomen. Sommigen gaan meteen naar bed, anderen nemen nog een afzakkertje in de hotelbar. Hoe dan ook gaat iedereen met een tevreden gevoel onder zeil. Beijing was voor één avond het domein van de KHD…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten