5 mei 2012 - door Nico
Vandaag splits het orkest op. Ongeveer 30 man keren terug naar Nederland, 30 gaan door richting Shanghai en een stuk of 15 gaan op eigen houtje het land in. De naar Nederland terugkerende groep heeft vandaag een vrije dag en veel van hen zijn al vroeg de stad in voor de nodige activiteiten. Zelf reis ik mee met groep 2 richting Shanghai. Vor ons begint vandaag onze echte vakantie. Wij hoeven pas om 3 uur 's middags in de trein te zitten in Beijing South Railway station.
Ik slaap uit tot een uur of 10 en sluit me om half 12 aan bij de lunch in het hotel. Na de lunch laden we de bus weer in en nemen afscheid van enkele orkestleden die nog niet de stad in waren gegaan. Het is een rit van ongeveer anderhalf uur naar het treinstation.
Het treinstation is echt enorm groot. Hoog, ruimtelijk, schoon en goed georganiseerd. Dit is het soort bouwwerk wat je in Nederland niet zou kunnen plaatsen omdat het teveel gedoe en te duur zou zijn om die hoeveelheid ruimte vrij te krijgen.De Chinese overheid heeft er blijkbaar geen moeite mee wat woonwijken te verplaatsen. Vroeger werden de Chinezen zonder pardon verplaatst naar een pakweg gelijkwaardige woonplaats, maar tegenwoordig worden ze ook uitgekocht voor riante bedragen. Tot het punt dat inwoners er bijna op vooruitzien dat hun woning moet wijken voor een groot nieuw bouwproject.
Rond twee uur staan we bij onze gate die ons toegang geeft tot het perron. De procedure rond treinreizen hier heeft vrij veel weg van vliegen. Je hebt gates, stewardessen en iedereen is ruim op tijd. Vanaf een pallet in de buurt worden er flesjes water uitgedeeld aan mensen met een ticket. Er staat wat personeel bij te staan, maar iedereen plukt zelf een flesje van de pallet. Een oudere dame en man bekvechten nog even flink nadat er een onenigheid tussen hen is ontstaan. Na een minuutje breken omstanders en personeel het gebekvecht op en gaat iedereen weer z'n eigen weg.
De gate gaat open en bepakt en bezakt stappen wij onze coupe in. Wat zijn die treinen mooi hier, vooral de Lange Mannen kunnen de coupe goed op prijs stellen want er is een ongekende hoeveelheid beenruimte. Het witte strakke interieur van de coupe en het station om ons heen geeft je het gevoel dat we een paar jaar in de toekomst zitten. Na wat heen en weer geschuif met de koffers vertrekt de trein en wij tikken al snel de 280 km/uur aan terwijl het Chinese landschap langs ons heen glijd. Deze informatie krijgen we via een LED display in onze coupe. We houden de teller nauwlettend in de gaten en een gejuich gaat op wanneer we de 300 km/uur passeren net buiten Bejing.
We zijn nu onderweg naar Nanjing. Een grote Chinese stad langs de Yangtze rivier die in het verleden ook hoofdstad is geweest van China. Iets in de regio van 10+ miljoen inwoners. Het ligt iets verder landinwaarts dan Shanghai. De topsnelheid van de trein piekt uiteindelijk op 306 km/u. Omdat je in de trein niets merkt van deze snelheid kan ik in alle rust wat schrijfwerk inhalen.
De restaurantwagon voor ons is tafereel van velen potjes klaverjassen en er wordt volop gekletst. Na 4 uur in deze trein hebben we ons bijna 1200 km verplaatst. Dat is, met een beetje gokken, van Amsterdam naar noordelijk Spanje. Niet slecht!
Uitstappen gebeurd met een Chinese ijverheid. We zijn met een grote groep met een hoop koffers maar de trein staat niet meer dan 2 minuten stil in Nanjing. We zetten veel van de koffers klaar bij de uitgang en twee man tillen in hoog tempo de koffers de deur van de trein uit. We zijn allemaal ruim op tijd de trein uit. Een Chinese man paft nog snel een sigaretje bij de deur opening die hij nog het perron op tikt wanneer de deuren sluiten.
Wij begeven ons naar onze bus waar we onze nieuwe gids, George, ontmoeten. Veel Chinezen meten zichzelf een Europese naam aan om het makkelijker te maken voor buitenlanders. George blijkt echt een ontzettende topvent te zijn met een hilarisch accent. Legendarische zinnen als: “If I want beef, I go to beef” en “If I want park (pork), I go to park” zullen ons nog lang bijblijven. Onderweg naar het hotel verteld hij ons het een en ander over de geschiedenis van Nanjing en de lange stadmuur die wij passeren. Toch liggen veel van ons toch vooral te tukken in de bus. Na de extreem drukke week en het gebrek aan slaap heerst er een algemene vermoeidheid. Desalniettemin weet George ons flink te boeien, mede dankzij z'n geweldige accent en lichaamstaal.
Het is inmiddels avond, en dus weer tijd om te eten. We gaan weer lekker Chinezen in een naburig restaurant. Ze weten het weer voor elkaar te krijgen een hele rits nieuwe gerechtjes te presenteren en de soep begint ook steeds beter te smaken.
We checken na een korte busrit in bij het hotel en iedereen frist zich snel op. We hebben een hoop geslapen in de bus en trein dus men is nog redelijk fris. Kortom, tijd voor Karaoke! Het hotel blijkt om de hoek een karaoke bar te hebben al heeft het ook erg veel weg van een sexclub. Het is in China schijnbaar nogal normaal om een paar ingehuurde meisjes mee te nemen in de Karaoke kamers. Ongetwijfeld voor de morele steun.
Na enig twijfelen weten we toch onze weg naar een Karaoke kamer te vinden. Een ruimte van pakweg 40 m2 met banken aan 3 zijden, met aan de open muur een grote TV met media systeem. De filmpjes bij de nummers zijn erg grappig en varieren van blonde 80's modellen die een beetje door Italie heen slenteren op de beat van “How deep is your love” en wat vage natuur & park filmpjes voor nummers die geen liefdesverklaring zijn. Er zitten ook wat concert opnames van Chinese covers van westerse nummers. De originele tempo's en toonsoort overleven de vertaling niet altijd. Wij gaan al snel goed los en de saxofoon en gitaar solo momenten worden goed gebruikt voor illustratieve dansjes. Rond een uurtje of 1 en net iets te veel Madonna houden we het voor gezien en gaat iedereen richting het Hotel.
Ik ben benieuwd wat George ons morgen allemaal te vertellen heeft. Het belooft in ieder geval een mooie trip te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten