terugreis groep 1

4 en 5 mei 2012 - door Edith

Vrijdagavond 4 mei

Borrelen in de lobby van het hotel. Ineens gaan mensen zoenen en afscheid nemen. Licht jaloers laat je het over je heen komen. Zij reizen op eigen gelegenheid verder. Onze club van 30 muzikanten vertrekt morgen naar huis. Slik. Moedig zwaait een klein groepje op zaterdag ook nog de 35 muzikanten uit die doorreizen naar Nanjing en Shanghai. Zij hebben de chauffeur van bus 2. Stiekem hoop je dat zij misschien de hogesnelheidstrein gaan missen en zich toch bij ons, de mensen die huiswaarts gaan, aansluiten. Nog één middag om het stadsleven van Beijing al fietsend of struinend op te snuiven. Nog één middag om de laatste cadeaus te kopen en berekenend zo goed mogelijk door je yuanen heen te komen (om vervolgens thuis te ontdekken dat er in een andere broekzak nog zo’n 50 yuan zat, zucht). Nog één middag maar.

Het avondeten op 5 mei verloopt rustig. Enige onduidelijkheid over wat de verantwoordelijkheid voor het meenemen van andermans instrumenten precies inhoudt bij sommigen. Ineens wordt het beeld duidelijk. Wij zijn de sherpa’s van de KHD met al de zware instrumenten en het slagwerk. Op ons rust de zware verantwoordelijkheid om het spul zonder beschadigingen, langs lastige douanebeambten terug in Delft te krijgen. Ieder zijn deel. En dat zonder de directe hulp van David, Lee of Philip. Gelukkig hebben we Sally nog. En… wij hebben de chauffeur van bus 1.

Het klaren

Veiligheid voor alles. We waren ruimschoots op tijd bij het vliegveld. De instrumenten die bij aankomst door de douane werden tegengehouden, moesten ‘geklaard’ worden. Om de instrumenten in China ingevoerd te krijgen was een borg betaald. De hoogte van de borg houdt het midden tussen een behoorlijk hoog bedrag en een exorbitant hoog bedrag. Maar ons Chinees is niet goed genoeg om daar zekerheid over te geven. Met het bewijs dat we dezelfde instrumenten ook weer mee terugnemen, komt het geld weer retour. Mooie theorieën. De vier bureaucraten die we aantroffen bij de balie op het vliegveld hadden een andere cursus gevolgd dan degenen die bij binnenkomst in China achter de balie stonden. Beteuterd stonden we daar. Het geld hadden ze niet, daarvoor hadden we echt eerst een afspraak moeten maken. Als we die afspraak ter plekke willen maken voor over een half uur, gaan de beambten daar niet op

in. Nu moeten we uit gaan kijken en niet te bijdehand gaan doen. Sally knipperde nog eens schattig met haar ogen, maar zonder veel resultaat. De instrumenten mochten we meenemen naar Nederland, maar die centen kwamen niet. Bellen met Nanjing (groep 2 had al per sms laten weten daar goed te zijn aangekomen). David gaat het regelen. Wij kunnen naar huis.

Dr. Frank en Sonja

30 mensen voor de incheckbalie met 50 instrumenten. Hmm, verdacht. Ze gaan ook nog af en toe zingen. Hmm, intimiderend. En dan hebben ze nog eisen om op rij 10 of 20 te willen zitten. Wie denken ze wel dat ze zijn? Dat zijn wij dus. We hebben overgewicht. Waar zijn afvalgoeroe’s als je ze nodig hebt? De BMI som kan pas worden gemaakt als we allemaal ingecheckt zijn. In de instrumentenkoffers zitten verdwaalde sokken, onderbroeken, schoenen, oranje petten en hoedjes. Sommige koffers zijn nauwelijks door één persoon te verplaatsen. Slecht nieuws. De vijf balies die gastvrij voor ons geopend waren worden gereduceerd tot nog maar twee. Nu moeten we die mensen echt niet meer uit gaan dagen. Andere passagiers hebben ook veel bagage en mogelijk kan niet alles mee. Gelukkig heeft Richard vaker met het BMI bijltje gehakt en is het einde van de rekensom dat het allemaal net kan. Dankzij de doortastendheid van Jeannette, René en Sally redden we het toch om alles in te checken. De grote instrumenten gaan op een andere bagageband. We weten niet precies wat de sticker met ‘fragile’ op onze muziekkoffers inhouden. Zouden ze echt voorzichtig behandeld worden? Als we al door de douane heen zijn wordt een aantal muzikanten weer teruggeroepen. Er waren nog wat verdachte instrumenten door de poortjes gegaan. Een klarinet en een fluit en de bas van John en de bariton van Winfred zouden illegaal zijn ingevoerd (of zoiets, na een week is ons Chinees nog steeds niet op orde). Nog een telefoontje naar Sally en we weten ook dat af te wimpelen. Nu echt de laatste yuanen op maken bij de taxfreeshop of bij de bar

(behalve dan die yuanen die in je broekzak in je koffer zitten natuurlijk).

 Nachtvlucht

Met de nachtvlucht HU491 van Beijing naar Brussel vliegen we terug. We zitten redelijk bij elkaar, maar er wordt weinig gepraat, laat staan gezongen. We geven ons over aan de slaap en doen zo goed en zo kwaad als het kan dutjes. Een enkeling redt het om echt door te slapen. Rond 6.00 uur Nederlandse tijd landen we. De bagage komt snel. Ook de instrumenten komen via de band binnen (tot zo ver de betekenis van ‘fragile’), behalve de drie bassen die op een aparte kar verschijnen. We kunnen op weg naar de kerk, via een korte stop bij Hajé langs de A13, waar Martine de verlokkingen van een broodje filet Americain niet kan weerstaan. De hereniging met het thuisfront is een heerlijke goedmaker voor het als eerste weer op Nederlandse bodem staan. 

Onze Chinareis zit er op.