Aan al het goede komt een eind....

Zo ook aan ons China-avontuur. Op één avonturier na zijn alle Chinareizigers (groep 1, 2 en de groepjes die zelf op reis zijn gegaan) weer terug in Nederland. Onze mannelijke baritonsaxofonist heeft ondertussen China ook verlaten, maar zet zijn reis voort in Nepal. Of hij uiteindelijk in Tibet gaat uitkomen is nog even spannend aangezien dat land momenteel is afgesloten voor buitenlanders....

Op dit moment worden er vele CD's en DVD's gebrand. Alle deelnemers krijgen een DVD met foto's en een CD met de geluidsopnames van de concerten die gemaakt zijn door onze dirigent. Deze opnames zijn overigens ook te beluisteren op onze website: www.harmoniekapel.nl, even doorklikken naar het kopje Terugblik China en daar staan geluidsopnames, links naar foto's en filmpjes, en meer! Neem eens een kijkje, het is het perfecte weer ervoor.

Om toch nog in de China sferen te blijven, hebben we een China reünie gepland. Op zaterdagavond 23 juni vanaf 20:30 zijn alle China deelnemers en thuisgebleven KHD'ers welkom in zaal Rust. Daar zullen foto's getoond worden, kan iedereen napraten en bijkletsen over de reis, en kan er gedanst worden! Het belooft een gezellige avond te worden, dus we hopen zoveel mogelijk mensen te verwelkomen!

Wie een kijkje neemt op de KHD website beseft ook gelijk dat het China avontuur nu écht afgelopen is. De ondertussen vertrouwde kleuren rood en geel zijn weer vervangen door de huiskleuren van de KHD: blauw en geel. Het is weer even wennen, maar het leven van de KHD gaat ook na China gewoon door. We zullen het China repertoire nog eenmaal te gehore brengen, en gaan proberen het buitenconcert in Tianjin te overtreffen; op zaterdag 30 juni geven we een concert op het Doelenplein in Delft. Meer informatie hierover komt binnenkort op de website. Daarnaast zijn we alweer druk aan het repeteren aan werken voor het najaarsconcert. Om nog een beetje af te kicken zullen we ook daar nog even terugblikken op China, maar daarna is het toch écht afgelopen....

Maar: Gelukkig hebben we de 20.000 foto's nog!

terugreis groep 1

4 en 5 mei 2012 - door Edith

Vrijdagavond 4 mei

Borrelen in de lobby van het hotel. Ineens gaan mensen zoenen en afscheid nemen. Licht jaloers laat je het over je heen komen. Zij reizen op eigen gelegenheid verder. Onze club van 30 muzikanten vertrekt morgen naar huis. Slik. Moedig zwaait een klein groepje op zaterdag ook nog de 35 muzikanten uit die doorreizen naar Nanjing en Shanghai. Zij hebben de chauffeur van bus 2. Stiekem hoop je dat zij misschien de hogesnelheidstrein gaan missen en zich toch bij ons, de mensen die huiswaarts gaan, aansluiten. Nog één middag om het stadsleven van Beijing al fietsend of struinend op te snuiven. Nog één middag om de laatste cadeaus te kopen en berekenend zo goed mogelijk door je yuanen heen te komen (om vervolgens thuis te ontdekken dat er in een andere broekzak nog zo’n 50 yuan zat, zucht). Nog één middag maar.

Het avondeten op 5 mei verloopt rustig. Enige onduidelijkheid over wat de verantwoordelijkheid voor het meenemen van andermans instrumenten precies inhoudt bij sommigen. Ineens wordt het beeld duidelijk. Wij zijn de sherpa’s van de KHD met al de zware instrumenten en het slagwerk. Op ons rust de zware verantwoordelijkheid om het spul zonder beschadigingen, langs lastige douanebeambten terug in Delft te krijgen. Ieder zijn deel. En dat zonder de directe hulp van David, Lee of Philip. Gelukkig hebben we Sally nog. En… wij hebben de chauffeur van bus 1.

Het klaren

Veiligheid voor alles. We waren ruimschoots op tijd bij het vliegveld. De instrumenten die bij aankomst door de douane werden tegengehouden, moesten ‘geklaard’ worden. Om de instrumenten in China ingevoerd te krijgen was een borg betaald. De hoogte van de borg houdt het midden tussen een behoorlijk hoog bedrag en een exorbitant hoog bedrag. Maar ons Chinees is niet goed genoeg om daar zekerheid over te geven. Met het bewijs dat we dezelfde instrumenten ook weer mee terugnemen, komt het geld weer retour. Mooie theorieën. De vier bureaucraten die we aantroffen bij de balie op het vliegveld hadden een andere cursus gevolgd dan degenen die bij binnenkomst in China achter de balie stonden. Beteuterd stonden we daar. Het geld hadden ze niet, daarvoor hadden we echt eerst een afspraak moeten maken. Als we die afspraak ter plekke willen maken voor over een half uur, gaan de beambten daar niet op

in. Nu moeten we uit gaan kijken en niet te bijdehand gaan doen. Sally knipperde nog eens schattig met haar ogen, maar zonder veel resultaat. De instrumenten mochten we meenemen naar Nederland, maar die centen kwamen niet. Bellen met Nanjing (groep 2 had al per sms laten weten daar goed te zijn aangekomen). David gaat het regelen. Wij kunnen naar huis.

Dr. Frank en Sonja

30 mensen voor de incheckbalie met 50 instrumenten. Hmm, verdacht. Ze gaan ook nog af en toe zingen. Hmm, intimiderend. En dan hebben ze nog eisen om op rij 10 of 20 te willen zitten. Wie denken ze wel dat ze zijn? Dat zijn wij dus. We hebben overgewicht. Waar zijn afvalgoeroe’s als je ze nodig hebt? De BMI som kan pas worden gemaakt als we allemaal ingecheckt zijn. In de instrumentenkoffers zitten verdwaalde sokken, onderbroeken, schoenen, oranje petten en hoedjes. Sommige koffers zijn nauwelijks door één persoon te verplaatsen. Slecht nieuws. De vijf balies die gastvrij voor ons geopend waren worden gereduceerd tot nog maar twee. Nu moeten we die mensen echt niet meer uit gaan dagen. Andere passagiers hebben ook veel bagage en mogelijk kan niet alles mee. Gelukkig heeft Richard vaker met het BMI bijltje gehakt en is het einde van de rekensom dat het allemaal net kan. Dankzij de doortastendheid van Jeannette, René en Sally redden we het toch om alles in te checken. De grote instrumenten gaan op een andere bagageband. We weten niet precies wat de sticker met ‘fragile’ op onze muziekkoffers inhouden. Zouden ze echt voorzichtig behandeld worden? Als we al door de douane heen zijn wordt een aantal muzikanten weer teruggeroepen. Er waren nog wat verdachte instrumenten door de poortjes gegaan. Een klarinet en een fluit en de bas van John en de bariton van Winfred zouden illegaal zijn ingevoerd (of zoiets, na een week is ons Chinees nog steeds niet op orde). Nog een telefoontje naar Sally en we weten ook dat af te wimpelen. Nu echt de laatste yuanen op maken bij de taxfreeshop of bij de bar

(behalve dan die yuanen die in je broekzak in je koffer zitten natuurlijk).

 Nachtvlucht

Met de nachtvlucht HU491 van Beijing naar Brussel vliegen we terug. We zitten redelijk bij elkaar, maar er wordt weinig gepraat, laat staan gezongen. We geven ons over aan de slaap en doen zo goed en zo kwaad als het kan dutjes. Een enkeling redt het om echt door te slapen. Rond 6.00 uur Nederlandse tijd landen we. De bagage komt snel. Ook de instrumenten komen via de band binnen (tot zo ver de betekenis van ‘fragile’), behalve de drie bassen die op een aparte kar verschijnen. We kunnen op weg naar de kerk, via een korte stop bij Hajé langs de A13, waar Martine de verlokkingen van een broodje filet Americain niet kan weerstaan. De hereniging met het thuisfront is een heerlijke goedmaker voor het als eerste weer op Nederlandse bodem staan. 

Onze Chinareis zit er op.

5 mei 2012 - groep 2

5 mei 2012 - door Nico

Vandaag splits het orkest op. Ongeveer 30 man keren terug naar Nederland, 30 gaan door richting Shanghai en een stuk of 15 gaan op eigen houtje het land in. De naar Nederland terugkerende groep heeft vandaag een vrije dag en veel van hen zijn al vroeg de stad in voor de nodige activiteiten. Zelf reis ik mee met groep 2 richting Shanghai. Vor ons begint vandaag onze echte vakantie. Wij hoeven pas om 3 uur 's middags in de trein te zitten in Beijing South Railway station.

Ik slaap uit tot een uur of 10 en sluit me om half 12 aan bij de lunch in het hotel. Na de lunch laden we de bus weer in en nemen afscheid van enkele orkestleden die nog niet de stad in waren gegaan. Het is een rit van ongeveer anderhalf uur naar het treinstation.

Het treinstation is echt enorm groot. Hoog, ruimtelijk, schoon en goed georganiseerd. Dit is het soort bouwwerk wat je in Nederland niet zou kunnen plaatsen omdat het teveel gedoe en te duur zou zijn om die hoeveelheid ruimte vrij te krijgen.De Chinese overheid heeft er blijkbaar geen moeite mee wat woonwijken te verplaatsen. Vroeger werden de Chinezen zonder pardon verplaatst naar een pakweg gelijkwaardige woonplaats, maar tegenwoordig worden ze ook uitgekocht voor riante bedragen. Tot het punt dat inwoners er bijna op vooruitzien dat hun woning moet wijken voor een groot nieuw bouwproject.

Rond twee uur staan we bij onze gate die ons toegang geeft tot het perron. De procedure rond treinreizen hier heeft vrij veel weg van vliegen. Je hebt gates, stewardessen en iedereen is ruim op tijd. Vanaf een pallet in de buurt worden er flesjes water uitgedeeld aan mensen met een ticket. Er staat wat personeel bij te staan, maar iedereen plukt zelf een flesje van de pallet. Een oudere dame en man bekvechten nog even flink nadat er een onenigheid tussen hen is ontstaan. Na een minuutje breken omstanders en personeel het gebekvecht op en gaat iedereen weer z'n eigen weg.

De gate gaat open en bepakt en bezakt stappen wij onze coupe in. Wat zijn die treinen mooi hier, vooral de Lange Mannen kunnen de coupe goed op prijs stellen want er is een ongekende hoeveelheid beenruimte. Het witte strakke interieur van de coupe en het station om ons heen geeft je het gevoel dat we een paar jaar in de toekomst zitten. Na wat heen en weer geschuif met de koffers vertrekt de trein en wij tikken al snel de 280 km/uur aan terwijl het Chinese landschap langs ons heen glijd. Deze informatie krijgen we via een LED display in onze coupe. We houden de teller nauwlettend in de gaten en een gejuich gaat op wanneer we de 300 km/uur passeren net buiten Bejing.

We zijn nu onderweg naar Nanjing. Een grote Chinese stad langs de Yangtze rivier die in het verleden ook hoofdstad is geweest van China. Iets in de regio van 10+ miljoen inwoners. Het ligt iets verder landinwaarts dan Shanghai. De topsnelheid van de trein piekt uiteindelijk op 306 km/u. Omdat je in de trein niets merkt van deze snelheid kan ik in alle rust wat schrijfwerk inhalen.

De restaurantwagon voor ons is tafereel van velen potjes klaverjassen en er wordt volop gekletst. Na 4 uur in deze trein hebben we ons bijna 1200 km verplaatst. Dat is, met een beetje gokken, van Amsterdam naar noordelijk Spanje. Niet slecht!

Uitstappen gebeurd met een Chinese ijverheid. We zijn met een grote groep met een hoop koffers maar de trein staat niet meer dan 2 minuten stil in Nanjing. We zetten veel van de koffers klaar bij de uitgang en twee man tillen in hoog tempo de koffers de deur van de trein uit. We zijn allemaal ruim op tijd de trein uit. Een Chinese man paft nog snel een sigaretje bij de deur opening die hij nog het perron op tikt wanneer de deuren sluiten.

Wij begeven ons naar onze bus waar we onze nieuwe gids, George, ontmoeten. Veel Chinezen meten zichzelf een Europese naam aan om het makkelijker te maken voor buitenlanders. George blijkt echt een ontzettende topvent te zijn met een hilarisch accent. Legendarische zinnen als: “If I want beef, I go to beef” en “If I want park (pork), I go to park” zullen ons nog lang bijblijven. Onderweg naar het hotel verteld hij ons het een en ander over de geschiedenis van Nanjing en de lange stadmuur die wij passeren. Toch liggen veel van ons toch vooral te tukken in de bus. Na de extreem drukke week en het gebrek aan slaap heerst er een algemene vermoeidheid. Desalniettemin weet George ons flink te boeien, mede dankzij z'n geweldige accent en lichaamstaal.

Het is inmiddels avond, en dus weer tijd om te eten. We gaan weer lekker Chinezen in een naburig restaurant. Ze weten het weer voor elkaar te krijgen een hele rits nieuwe gerechtjes te presenteren en de soep begint ook steeds beter te smaken.

We checken na een korte busrit in bij het hotel en iedereen frist zich snel op. We hebben een hoop geslapen in de bus en trein dus men is nog redelijk fris. Kortom, tijd voor Karaoke! Het hotel blijkt om de hoek een karaoke bar te hebben al heeft het ook erg veel weg van een sexclub. Het is in China schijnbaar nogal normaal om een paar ingehuurde meisjes mee te nemen in de Karaoke kamers. Ongetwijfeld voor de morele steun.

Na enig twijfelen weten we toch onze weg naar een Karaoke kamer te vinden. Een ruimte van pakweg 40 m2 met banken aan 3 zijden, met aan de open muur een grote TV met media systeem. De filmpjes bij de nummers zijn erg grappig en varieren van blonde 80's modellen die een beetje door Italie heen slenteren op de beat van “How deep is your love” en wat vage natuur & park filmpjes voor nummers die geen liefdesverklaring zijn. Er zitten ook wat concert opnames van Chinese covers van westerse nummers. De originele tempo's en toonsoort overleven de vertaling niet altijd. Wij gaan al snel goed los en de saxofoon en gitaar solo momenten worden goed gebruikt voor illustratieve dansjes. Rond een uurtje of 1 en net iets te veel Madonna houden we het voor gezien en gaat iedereen richting het Hotel.

Ik ben benieuwd wat George ons morgen allemaal te vertellen heeft. Het belooft in ieder geval een mooie trip te worden.

4 mei - vrije dag

4 mei 2012 - door Nico

Onze eerste vrije dag vandaag! Het is prachtig weer terwijl we wakker worden in het Bejing Exhibition Hotel. Strak blauwe hemel en 29 graden. Met een mix van medelijden en leedvermaak horen we dat het in Delft niet meer dan 10 graden is. Iedereen breekt vandaag op in kleinere groepjes om op hun gemak

Beijing in te kunnen.

Nadat we in het Hutong gebied zijn afgezet met de bus breng ik zelf het meest van de dag door met Tommy, Guido, Alexander, Jet en Nicolien. We verkennen de omgeving rond het meer, en duiken kleine achterafstraatjes in waar winkeltjes nog geen 2 m2 groot zijn en een voordeur ontbreken.

De lunch wordt genoten in een klein lokaal restaurantje in de Hutong die wel een Engelse kaart hebben. Na te zijn verwelkomd worden wij meteen apart gezet in onze eigen VIP ruimte. Een klein, wit, kaal hokje met een ronde tafel erin. Of het nu uit beleefheid is of omdat ze niet willen zien dat hun Chinese clientele iets minder voor dezelfde gerechten betaald laten we in het midden. Het voedsel is goed en de prijs klein.

We slenteren ons een weg kriskras door de dicht op elkaar gepakte huisjes en winkelstraatjes, en stappen hier en daar nog even een winkeltje in. Sporadisch ontdekken we op een hoek van een willekeurige straat nog een openstaande wi-fi, voor zij die whats-appen met het thuisfront.

Eenmaal aangekomen bij het meer is het tijd voor een break. We duiken de starbucks in, hangen een tijdje op het terras en slurpen aan onze caramel machiato's en frappacino's. Terwijl Tommy z'n blog aftypt probeer ik de locatie van de dichtsbijzijnde ATM machine te ontfutselen van enkele andere Chinezen die ook op het terras zitten. Kosten nog moeite worden gespaard om mij te helpen. Na 3 telefoongespreken en een hoop googlemaps geraadpleeg op de Chinese smartphones hebben ze eenlocatie van de ATM machine voor me. Het bleek dat twee van hen medewerkers zijn bij een grote bank hier in de buurt, het was dus een beetje een erekwestie om mij in m'n vraag te kunnen voorzien.

Terwijl we op het terras hangen komt er nog iemand langs om onze lege plastic water en cola flesjes te claimen. Het is iets wat we nu al een aantal keer zijn tegengekomen in de korte tijd die we in de steden hebben doorgebracht. Er lopen hier heel veel mensen rond die plastic direct van de consument verzamelen. Letterijk seconden nadat je je flesje leeg hebt staat er al iemand naast je om het in te zamelen en door te verkopen aan de groeiende recycle business.

Na uitgeluierd te zijn is het tijd voor wat activiteit. We slenteren nog wat om het uitgestrekte meer heen maar kiezen er uiteindelijk voor om met een pedaal bootje het water op te gaan. Een uiterst rustiek tochtje waarbij we regelmatig nog andere orkestleden aan de oever langs zien lopen die vervolgens uitbundig door ons worden toegezongen met het KHD volkslied. Ons gezang galmt over het gladde water van het meer en trekt ook de aandacht van enkele Chinezen langs de kant die ons met geamuseerde verbazing aanstaren.

De interactie met onze gastvrouwen en heren op het water is ook prima en er wordt heel wat afgezwaaid met passerende bootjes Chinezen die het maar wat leuk vinden om naar ons terug te zwaaien. We manoeuvreren ons onder een laag bruggetje door naar een ander deel van het meer. Aan de andere zijde komen wij opeens enkele met KHD'ers afgeladen bootjes tegen die blijkbaar hetzelfde idee hadden als ons. We willen even kletsen en brengen de bootjes dichter bij elkaar. Blijkbaar mag dit niet want een opzichter in een gemotoriseerd bootje begint ons opgewonden toe te spreken. We dobberen iets verder van elkaar af terwijl we luidkeels ons gesprek voortzetten. Blijkbaar is dit nog steeds niet in orde want onze boot wordt vanachter geramd door de opzichter die ons terug duwt naar de brug. Hierbij krijgt hij het voor elkaar de punt van z' boot in de onze te duwen waar Roely in de naburige boot gelukkig snel een foto van maakt, we willen natuurlijk wel onze borg terug.

De opzichter trekt z'n bootje weer uit de onze en wij besluiten maar terug te keren aangezien onze huurtijd er toch opzit en de VrijMiBo lonkt. De borg krijgen we zonder problemen terug en wij pikken wat andere KHD'ers, die ook uit hun bootje zijn gestapt, op. Op zoek naar een goede tent voor de borrel.

Twee naast elkaar gelegen terrassen worden een beetje tegen elkaar uitgespeeld om een lagere bierprijs te krijgen. Normaliter kost een biertje aan dit megatoeristische en dure meer 40 yuan (bijna 5 euro). Wij kunnen er met ons clubje van 12 man terecht voor de helft van de prijs. Onze Chinese gids Salley (of Shelley?) belooft ons nog wat meer te zullen onderhandelen. Of dat lukte weet ik niet meer, maar ze krijgt het wel voorelkaar wat gratis drank voor zichzelf te regelen als vertaler & besteller van onze groep.

Op het terras wordt het alsmaar gezelliger en velen andere KHD'ers die rond het meer aan het lopen zijn sluiten zich bij ons aan. De uitbaters van het terras hebben een topdag terwijl de concurrent af en toe nog een poging doet nieuw arriverende leden op hun terras te laten plaatsnemen. Rond 6 uur zitten we met ruim 30 mensen op het terras en zijn we door onze massale aanwezigheid en Nederlandse gezelligheid weer een toeristische attractie geworden voor de passerende Chinezen, en velen nemen de tijd enkele foto's van ons terras te maken.

Af en toe vragen we ons nog af wat er met de verloren flessen rijstwijn van bus 1 is gebeurd. We hadden in bus 2 een pakket met vier flessen maar het met bus 1 megegeven pakket bleek op de bewuste avond spoorloos te zijn verdwenen. We zullen er helaas niet meer achterkomen, want de originele bus 1 is inmiddels ingeleverd voor een andere bus. Waarschijnlijk vind een schoonmaker binnenkort een doos met 4 flessen dure rijstwijn verstopt onder een stoel of in het bagageruim.

Rond 7 uur is het tijd de borrel op te doeken en de rekening te betalen. We worden vlakbij door de bus opgehaald om ons naar ons diner te brengen. Er wordt nog snel even een spelletje hacky-sack gespeeld (of de Chinese variant hiervan, erg populaire bezigheid hier) maar we besluiten al snel dat we wat meer oefening nodig hebben. We klimmen weer in de bus voor de korte rit naar het restaurant.

Het diner is erg gezellig omdat het onze laatste avond samen is. Toespraken worden gehouden, bedanktjes en cadeautjes worden uitgedeeld aan commissieleden en andere bijdragers. Onze geweldige China commissie wordt uitgebreid bedankt voor al het werk en voorbereiding die zij in de reis hebben gestoken (bedankt!!). Maar zelfs onze bus2 chauffeur, Domdom, die in het restaurant aanwezig is wordt bedankt. Aanvankelijk schrikt hij zich helemaal dood en is bang dat hij op het matje wordt geroepen, maar hij krijgt al snel door dat we het leuk bedoelen.

De China-commissie!

Na het afsluiten van het diner keren we terug naar het hotel waar de bar nog even open is. Ik ga met enkelen nog de stad in om een drukke bar straat te bezoeken. Er wordt buiten in de straat druk gebarbequed. Ook lopen hier behoorlijk wat buitenlanders rond en het is gezellig druk in de barretjes en clubs. De Chinezen hier zijn een stuk meer uitgelaten dan het publiek van de Bebi Club eerder in de week.

Rond 2 uur is het tijd om te gaan slapen, ik ben doodmoe. We besluiten met z'n allen weer terug te keren naar het hotel. Taxi's zijn hier gelukkig erg goedkoop en een ritje is snel gevonden. Eenmaal daar treffen we nog enkele orkestleden in de hotelbar aan die blijkbaar ook een erg gezellige avond hebben gehad we sluiten met hen onze laatste dag in Bejing af. Morgen splits de groep op en ga ik met ongeveer 30 orkestleden met de trein verder richting Nanjing, Suzhou en uiteindelijk Shanghai.

3 mei 2012

3 mei 2012 - door Nico van Dijk

Onze dag startte vroeg, 7 uur op en strak om half 8 aan het ontbijt en met een goede reden vandaag want we hebben niet minder dan twee verjaardagen te vieren in onze inmiddels hechte groep. De zoon van onze reisorganisator, en zelf ook reisleider Philip en onze hoornist Martijn (buddy check!) worden uitgebreid in het zonnetje gezet met zang en een speciaal voor hen opgetrommeld koper ensemble die hen een serenade bezorgd. Twee gigantische taarten worden getrakteerd door de Shen's en leggen een goede bodem voor de lange dag die voor ons ligt.

Om 8.45 geeft onze bus-telster compleet aan en zit ons voltallige orkest bepakt in de bus klaar voor de rit naar onze laatste concertlocatie van deze tour. Het is prachtig warm weer vandaag terwijl we de spits van Beijing langzaam aan achter ons laten. Af en toe maakt onze bus nog wat bokkige achterwaartse bewegingen in het verkeer terwijl de buschaffeur z'n rijlaan heroverweegd, het kan bus 2 veteranen al niet meer verassen.

We river-kwaien ons een weg door het Chinese landschap terwijl we het vlakke land om ons heen langzaam zien veranderen in een meer  bergachtige omgeving. We zijn vandaag onderweg naar de stad ChengDe waar we door een grote rijstwijn producent zijn uitgenodigd om een concert te geven in het lokale theater. Met zijn pakweg 4 miljoen inwoners is ChengDe relatief klein en kunnen er ook “maar” duizend mensen in het theater.

Tijdens de busreis worden blogs van mijn voorgangers Barbara en Tommy voorgedagen die mij direct  weer nostalgisch doen terugdenken aan gebeurtenissen die slechts 2 of 3 dagen geleden plaatsvonden. We maken hier zoveel mee dat de samenvattingen nu al goed van pas komen om ons eraan te herinneren wat we allemaal al hebben gedaan.

Onze eerste korte rust stop zet ons af in een prachtige omgeving van frisse donkergroene hellingen en net aangelegde naaldboom veldjes. Het is een van de mooiste stukjes natuur die we tot nu toe zien en zet velen aan tot fotosessies. De grote muur kronkelt imposant over de hoogste bergkammen om ons heen en ik sta weer stil bij de enorme arbeid die er in is gaan zitten om al die stenen de helling op te krijgen.

Nadat we allemaal weer in de bus gekropen zijn vervolgd onze weg naar de lunch locatie in de buurt van ChengDe. ChengDe lijkt de afgelopen jaren hard te zijn gegroeid, soms krijg je zelfs het idee dat de net opgetrokken apartementgebouwen in grotere getalen zijn dan de inwoners. Af en toe lijken de inwoners zelf ook moeilijk te kunnen wennen aan de nieuw verworven luxe. De hoge, luxe en ongezellig ogende gebouwen fungeren soms als achtergrond voor groepjes Chinezen die er de voorkeur aan geven om zich gezamelijk gehurkt op de stoep te verzamelen voor een gesprek en een spelletje. Strakke, ruime parken met romeinse beelden sieren de omgeving, waar de enkele luierende Chinees een beetje een uitheems element in lijkt te zijn.

Eenmaal aangekomen bij de lunchlocatie slaan wij stijl achterover van de aandacht en luxe waarmee wij worden ontvangen. Een ondergronds restaurant met een geweldig goede keuken (al hoor ik dat hierover de meningen verdeeld waren) en wederom een prachtige verjaardagstaart voor onze jarigen. Het is binnen door de airco erg fris, maar dat wordt handig opgelost door terrasverwarming aan te laten rukken terwijl de airco vrolijk door blaast. Er wordt gespeeched door de Chinese zakenmannen die ons concert hier financieren en wij worden bedankt voor onze komst. Ik voel me toch een klein beetje schuldig dat we in onze slippers en korte broeken naar binnen zijn geslenterd, maar onze dankbaarheid is er niet minder om.

Na de lunch verplaatsen we ons met de bus naar het hoofdkantoor van de ChengDe rijstwijn fabrikant waar we door het voltallige personeel ontvangen worden. Het hele orkest wordt gezeteld in een met hardhout gemeubilairde vergaderzaal waar de CEO's zich aan ons voorstellen. Grote nadruk wordt gelegd op de positieve invloed van Liquor in belangrijke veldslagen en het maken van muziek. De bedrijfleider voelt zich aan ons orkest verwant omdat ChengDe uitgebreide imperialistische banden heeft met het oude China wat mooi overeen komt met de Koninklijke status van ons KHD. Tijdens de speeches komt het Onze Voorzitter prima uit dat al onze gastheren Wong heten want hij moet ter plekke  enkele passende woorden van dank improviseren die gelukkig goed worden ontvangen door Mr. Wong en the other Mr. Wong.

Eenmaal buiten maken we nog even een groepsfoto met onze Chinese gastheren en klimmen wij weer in de bus om onderweg naar de concertlocatie te gaan. De excursie in de rijstwijn fabriek sneuvelt helaas omdat we veel langer in de bus hebben gezeten dan origineel gepland. Ook de busrit naar de concertlocatie toe duurt langer dan verwacht. Desondanks doen we onze generale efficient en wordt snel een broodje KFC naar binnen gewerkt (voor velen een primeur) terwijl iedereen zich omkleedt.

We geven wederom een prachtig concert, en de kleine Chinese kinders met twinkeloogjes stuiteren heen en weer in hun stoeltjes tijdens het applaus. De ervaring en routine die we over de afgelopen dagen hebben opgebouwd werpt zijn vruchten af en wederom zwepen we het publiek op tot een collectieve bui van uitzinnig enthousiasme. Na afloop poseren de orkestleden weer met het publiek en er worden wat oranje elementen uitgedeeld.

We kruipen weer terug in de bus rond half 11 's avonds voor een rit van enkele uren terug naar ons hotel in Beijing. Nadat onze arme chauffer een deel van z'n bus verliest aan een verkeerd ingeschatte drempel zijn we toch redelijk snel onderweg. De gulheid van onze gastheren reikt ver en we zijn (en met we bedoel ik natuurlijk bus 2!) begenadigd met een kleine voorraad rijstwijn. De sfeer in de bus is uitgelaten terwijl Onze Voorzitter de peperdure rijstwijn ronddeelt met een oud, dichtgetaped, bas klarinet mondstuk als beker. Na aanvankelijk protest vanwege de heftige smaak gaan de flessen toch verassend snel leeg. Highlight van de busrit terug was nog wel de hilarische scene bij onze “toilet” stop. Gelukkig was het erg donker buiten, er waren namelijk geen toiletten. Een uitdaging die ditmaal zelfs de vrouwen onder begeleiding van een hysterisch gegiegel en gelach aangingen. Er zijn gelukkig geen foto's gemaakt...toch?

Vermoeid maar voldaan kwamen we ver na middernacht weer bij het hotel en zocht iedereen vrijwel direct het bed op, we hebben er weer het maximale uitgehaald en het was een waardige afsluiting van een ongelofelijke serie concerten.

Ton het Rendier

2 mei 2012 (door: Ton het Rendier ;))

----

 

Dag lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Ik ben al op veel plekken geweest met mijn vrienden van de KHD. Delft, de Ardennen, Oostenrijk, Luxemburg,  je kunt het zo gek niet bedenken of ik werd er met mijn snuit in de glühwein, bier of kaasfondue gedipt. Maar vandaag had ik toch echt een hoogtepunt in mijn loopbaan als mascotte van dit prachtige orkest. Ik zal jullie er alles over vertellen.

Mijn vrienden hoefden vandaag eens niet te toeteren. Dat was wel fijn, want ik werd behoorlijk gestrest de laatste paar dagen en dat is niet goed voor mijn rendierhart. Ze hadden een vrije dag in Beijing om  lekker cultuur te snuiven en verschrikkelijk hard de toerist uit te gaan hangen. Ze waren dan ook weer van mijlen ver te herkennen aan hun blauwe reispolo's (waar je bij sommige mensen zonder problemen een erg geconcentreerde bouillon van zou kunnen trekken).

 

 

 

Het thema van deze reis is 'slapen doe je maar thuis' en daarom zat ik al vroeg in de ochtend in de bus op weg naar het Summer Palace, onze eerste stop van vandaag. Het Summer Palace was een buitenverblijf voor de Chinese keizers, waar zij verkoeling zochten aan een groot meer. In de Verboden Stad was het in de zomer namelijk erg heet. Nou, beste vriendjes en vriendinnetjes, ik kan jullie vertellen dat het ook in het Summer Palace zweten was als een zompige vaatdoek die je langzaam uitwringt. 32 graden en een smog-achtige atmosfeer is voor mijn dikke rendierhuid aan de hitsige kant.

 

 

Gelukkig hadden we een goede dag uitgekozen om het paleis te bezoeken. In China is het vakantie en het toeval wil dat net vandaag álle Chinezen in China hetzelfde plan hadden als de KHD. Samen met een paar miljard Chinezen stonden we dus te dringen om het paleis binnen te komen. Gezellig dat het was!

 

 

Ik heb nog even aan het parapluutje gehangen van onze gids Sally. Sally is een hele lieve en aardige gids die je niet zo goed kunt verstaan (maar wel goed kunt regelen, volgens welingelichte bronnen). We volgden braaf het parcours, namen geen zijpaadjes (want: hully hully, no time!), schoten desondanks schitterende plaatjes, aten een lekker ijsje (viel bij mij niet lekker),  pleegden plasjes, speelden op Chinese fluiten, zagen kleine kinderen een lekkere drol draaien door het ingenieuze systeem (een gat) in hun broekje en maakten groepsfoto's. Binnen twee uur hadden we het Summer Palace afgetikt. In the pocket! 

 

 

Gauw de bus weer in en op pad naar mijn volgende toeristische attractie. Maar daarvoor natuurlijk lunchen. We hebben geluncht in Chinatown. Ongelofelijk hoe groot de Chinese wijk in Beijing is trouwens!  Ik ben nog op het nippertje aan de dood ontsnapt toen ik in de bek belandde van een agressieve leeuw bij de ingang van het restaurant. Jullie kennen ze wel, die leeuwen. Staan ook in Nederland altijd aan de ingang. Leuk feitje om eens interessant mee te kunnen doen als je bij een chinees gaat eten: je kunt herkennen welke leeuw het mannetje is en welke het vrouwtje. Het mannetje heeft een grote bol onder zijn klauw en bij het vrouwtje is dat een baby'tje. Typisch vrouwen, altijd onvoorzichtig om gaan met de kleintjes. 

 

 

 

Zo. Tijd voor een thee. Komt dat even goed uit, want ik word meegenomen naar het volgende Hoogtepunt. Wij zijn uitgenodigd bij 'dr. Tea' voor een 'authentieke' theeceremonie. De groep wordt opgedeeld in drieën en gezellig in een 'traditionele' theekamer met loeiende airco gepropt. Een meisje in 'originele' klederdracht laat ons zes verschillende soorten thee proeven. Er was nog een grote man met witte sokken in zijn sandalen die luid riep: dit is beter dan die zooi van pickwick! Ik was een beetje bang voor deze meneer. Lekker was vooral de  puer-thee: goed tegen een kater, voor een soepele stoelgang (al hadden we dat niet echt nodig) en voor het embouchure. Tegen Bodemprijzen  (45 euro voor vier pakjes thee) kon je 'échte' Chinese thee kopen, 'traditioneel' verpakt in een plastic, dichtgeseald zakje in zilverkleur en met sierlijke Chinese karakters waarop vertaald waarschijnlijk stond: haha, je bent erin getrapt! Dus thuisblijvers: jullie weten welk cadeautje je straks in je maag gesplitst krijgt... 

 

 

Op weg naar een Chinese Hutong (een oud wijkje met steegjes, kleine huisjes, kleine , dooie kippen en meer, je kent het wel uit de films), maakte ik nog even een tussenstop bij Het Vogelnest in het Olympische dorp. Eerlijk is eerlijk, dit ansichtkaartstadion is een fraai staaltje architectuur, goed voor de nodige canon-momentjes (Kodak is zo jaren 90). Een beetje jammer alleen dat er voor dit enorme gebouw honderdduizenden Chinezen hun hutongs uitgejaagd zijn. En nog zuurder: het stadion wordt niet eens meer gebruikt. 

Ik was blij dat ik mijn zere hoefjes even kon laten rusten toen we aankwamen bij de Hutong. Speciaal voor mij en mijn KHD-vrienden stond er een rij van pakweg 50 Riksja's plus bestuurders klaar. Mijn chauffeur (hij heette Sjoe, ik noemde hem Mon-Sjoe of Hat-Sjoe) was niet van het smalste type en na drie keer trappen parelden de zweetdruppels al langs zijn hoofd. Hij rook een beetje naar bami. Ik moest hard lachen toen Sjoe een heuveltje op moest fietsen, want hij  maakte rare Chinese geluidjes. 

 

 

Het was een grappig gezicht om weer 75 blauwe shirts in een groot lint lui zien zitten wezen in de overdekte fietsen. Maar snel weer in de benen want we stopten ergens midden in de Hutong om het huisje van een gezin te bekijken. Lekker spontaan vielen we met een grote horde het huisje binnen. Zo lief van die mensen dat ze ons binnen laten en hun toko aan ons showen. Zo iets authentieks had ik nog nooit in mijn hele leven meegemaakt. Dat het gezinnetje er later grof geld voor zou vangen, deerde me niet. En ook niet dat de volgende groep alweer op de stoep stond om binnen gelaten te worden. Zo lief en attent hè. 

Na deze ontroerende ontmoeting sprong ik weer met een grote sprong in de riksja. Sjoe rook nog erger naar bami en zijn witgele shirtje was inmiddels al lekker doorweekt. Ik wilde Sjoe aan het einde van de reis door de Hutong een hand geven. Sjoe hield zijn hand juist op, voor wat anders. Aardige en gewiekste vent, die Sjoe. Zo verdien je nog eens wat. Toch was het een idyllisch tochtje!

Ik had honger. Gelukkig stopte mijn bus niet veel later bij Restaurant Whahaha!  Nee, lieve vriendjes en vriendinnetjes, dat is geen grap! Het restaurant had weer echte 'draaitafels': mijn favoriet. Ik mag namelijk altijd een rondje meedraaien. We aten dat het een lieve lust was. Lekkel Lekkel! 

 

 

De KHD zou de KHD niet zijn als ze me niet trakteerden op een sfeervolle, stevige borrel. Aan een oogverblindend prachtig stadsmeertje dronk ik een paar flessen veel te dure Heineken en Tsjintoa (Chinees bier). Ik voelde me een beetje licht in mijn hoofd, zeker na de gintonics die gemakkelijk door mijn pluchen keel gleden. Langzaam begon het te draaien. Ik waagde nog een dansje in een foute Pekinese disco. Sterretjes voor mijn ogen en mijn hoeven deden zeer. Had er iemand iets in mijn drinken gedaan, of kon ik gewoon net zo slecht tegen de drank als de gemiddelde Chinees? Ik weet het niet, maar ik werd de volgende ochtend wakker in de rugzak van Tommy, die me daar waarschijnlijk liefdevol heeft ingepropt. Het was een heerlijke dag en ik hou van al mijn KHD-vriendjes! Wat een eer om met zo'n club op reis te zijn. Tot de volgende keer!

 

 

Ton het Rendier

Officiële mascotte van de KHD

P.s. je kunt ook fan worden van mijn facebookpagina. Zoek op mijn naam en volg mijn avonturen op de voet (als ik weer terug in Nederland ben dan...)

Babi Club

stapavond op 30 april 2012 - (door Tommy)

----------

'Babi Club'

Een vrolijk spel voor het hele gezin.

Aantal spelers: 2 tot pakweg 450

Leeftijd: 20-65 (of hoe oud is Joke?)

Niet geschikt voor kleine kinderen vanwege het inslikken van gevaarlijke onderdelen.

Wat zit er allemaal in de doos?

- een speelbord met het Hotel en de Babi Club

- een levensgrote dansvloer

- een groot podiumblok bij de dj-tafel

- drie kleine podiumblokken op de hoeken van de dansvloer

- Heel veel briefjes van 100 Yuan

Doel van het spel:

In dit spel ga jij met je vrienden - vaak lange, blonde westerlingen-  op een spannende ontdekkingsreis in de Babi Club; een van de hipste tenten van Tianjin. Het is de bedoeling om als westerling met zoveel mogelijk Chinezen te dansen. Dat mag intiem!  Maar kijk uit dat het niet té intiem wordt. Dan loop je namelijk kans dat je danspartner flauwvalt in de armen van haar oude chinese vader: dat zijn strafpunten. Je wint het spel als je uiteindelijk alle Chinezen op de podia eruit danst. Er mogen alleen nog maar westerlingen op de podiumblokken staan en de Chinezen in de zaal moeten met enige jaloezie toekijken.

Spelverloop:

Het spel begint in teams van vier personen. Zet per team een taxi-pionnetje op het Hotel. Het team dat het brutaalste is en het verst de chaotische, levensgevaarlijke weg op durft te lopen mag als eerste het taxiklokje aanzetten. Het taxiklokje loopt bij ieder team anders, dat maakt het spel vanaf het begin spannend en competitief. Ook hier geldt weer de wet van de sterkste: ben je goedgelovig, dan betaal je zo'n 30 yuan voor een ritje van tien minuten, ben je brutaler,  dan kun je zelfs al voor 8 yuan op de spellocatie arriveren. Één taxi-pionnetje is zo voorgeprogrammeerd dat het niet tien minuten, maar zo'n veertig minuten doet over de rit. Dit team heeft meteen een achterstand, dus probeer er niet in terecht te komen!

Tijd om het hoofdspeelveld te betreden. Je kunt ervoor kiezen om vanaf het begin al samen te werken door als hele groep in een keer naar binnen te stormen. Dan heb je het eerste voordeeltje al op zak: geen entreeprijs.

Eenmaal op de dansvloer barst het spel pas echt los. Probeer eerst voor alle spelers bier te regelen. Bombardeer daarvoor iemand tot De Pot en probeer hem/haar op onregelmatige tijden een zo verfrommeld mogelijk briefje van 100 Yuan te geven. De Pot is in spel ook vaak De Lul, want probeer maar eens 33 bier en 4 water in het Chinees te bestellen. Lukt niet. Bestellen gaat in dit spel overigens niet via een bar in de club. Een bar is er namelijk niet! Ga naar het donkere gangetje achterin de club en bestel bij een smoezelig loketje (lijkt een beetje op een supermarkt-emballage). U mag niet langs start, maar moet de moeilijkste route nemen.

Als iedere speler van een drankje voorzien is, wordt het tijd om het hoofddoel van het spel waar te gaan maken: dansen alsof je leven ervan afhangt. Probeer in eerste instantie zo dicht mogelijk bij de podiumblokken te komen en af en toe 'per ongeluk' een Chinese pion van het bord te tikken. Natuurlijk zou het wat makkelijk zijn om direct met alle westerlingen de blokken op te kruipen. Dan was het spel zo over. Er zitten daarom een paar hindernissen in het parcours:

- Om de  zoveel tijd komt er een schaars geklede 'eindbaas' (man/vrouw) die alle podia claimt voor zijn/haar show. Het is zaak om diréct na deze act zo snel mogelijk weer de blokken op te springen. Het kan zelfs zo zijn dat de eindbaas het blok fel verdedigt door bloeddorstige en uitdagende capriolen uit te halen aan een lang zijden koord.

- Er loopt een goochelaar rond in een rood kostuum die je probeert af te leiden met vingervlugheid. Vraag naar een Kanskaart of Algemeen Fonds maar pas op dat je geen kaart trekt waarmee je al je speelgeld verliest.

- Extra moeilijkheid  bij het intiem dansen: voor veel Chinezen is een kauwgumpje, tandenborstel of zeer geconcentreerd mondwater geen overbodige luxe... Kom je te dicht bij, dan ligt het gevaar op de loer dat je bedwelmd wordt door kruidige, soms onwelriekende geuren.

- De volumeknop wordt af en toe naar duizelingwekkende hoogtes gedraaid. Dat doet pijn en kan onverdraagzaam zijn. Zeker als het liedjes van Céline Dion betreft.

- Pas op voor manskerels die je aan hun stropdas venijnig het blok af willen trekken.

Als je dit allemaal niet trekt, verlaat dan voortijdig het spel .

Speel je dit spel voor het eerst? Dat is niet erg. Je hoeft je hiervoor niet te schamen. Probeer dan achteraan op een blok te beginnen met wat voorzichtige moves. Je zult zien dat je aan het einde van het spel het stralende middelpunt bent en supersoepel met de heupjes (en de heupjes van de Chinese voor je) aan het zwieren bent. Misschien win je het spel wel.

Het spel is afgelopen als je tegen het einde met al je teamgenoten op de gekaapte blokken staat te hupsen, zingen, joelen, schuren, kleffen, kwijlen of kotsen. Je mag je team dan gelukkig prijzen: gewonnen!

Ga terug naar het het Hotel met de taxi en sluit het speelbord. Je voelt je misschien wat vies en plakkerig nu. Maar dat douchen we er wel af. Weltrusten! Morgenvroeg weer sappige varkenslever, makreelballetjes of zeewiersoep.

Tommy

Hoe de KHD Bejing veroverde...

1 mei 2012 (door Andre)

Scheiden doet lijden, luidt een bekend spreekwoord, beste fans. Dat was zeker ook vanochtend het geval, toen we afscheid moesten nemen van Tianjin. De stad met de vele gezichten die ons in twee dagen een hoop hoogtepunten heeft doen beleven. Van begin tot eind was het een feest met een prachtig concert in een mega-concertzaal, een onvergetelijk spontaan en uitbundig buitenoptreden voor juichende ‘Jan met de pet’-Chinezen, onze eerste echte ‘vrije tijd’ slenterend door de wijken en niet te vergeten een avondje uit in een heeeeel foute club die zich het beste laat omschrijven met ‘What happens in Tianjin, stays in Tianjin’…. Gelukkig hebben we de 8 miljoen foto’s nog ;)

De tijd van gaan was echter gekomen, vandaag weer terug naar Beijing! Na het ontbijt, waarin nu toch wel opvallend veel KHD'ers in de rij stonden bij het laffe toastbrood, de boter, de jammetjes en het fruit, was het uitchecken en vertrekken geblazen rond een uurtje of 10. De meeste leden die naar de foute club waren geweest keken opvallend fris uit de ogen, wat toch echt een prestatie van formaat mag worden genoemd.

Groot winstpunt was dat EINDELIJK de eigenwijze chauffeur van bus 2, door de leden van bus 1 zeer terecht ‘Dom-Dom’ gedoopt, leek te begrijpen het verstandiger was om achter bus 1 te gaan rijden. Dat ging bijna de hele route goed. Helaas ging Dom-Dom er bij het laatste tolpoortje toch weer als een haas vandoor. Dat had – zo wisten we in bus 1 inmiddels – niet bijzonder veel zin want ja hoor, bus 2 arriveerde zoals gewoonlijk wederom als laatste bij de lunchlocatie.



Intermezzo: Dom-Dom

Dom-Dom is de chauffeur van bus 2. 2 komt na 1. Dom-Dom begrijpt dat niet. Dom-Dom begrijpt ook niet hoe een Tom-Tom werkt. Voor Dom-Dom is links rechtdoor, rechts is links en over vijfhonderd meter rechts is keer nu om. Dom-Dom is heel klein. Dom-Dom is daarnaast omgekeerd evenredig eigenwijs. Dom-Dom is bang dat een tunnel te laag is voor zijn bus als hij er al in rijdt. Dan gaat hij eerst langzaam rijden, en zet hij de bus schuin over twee banen omdat hij denkt dat de bus er lager van wordt. Vervolgens zet ‘ie ‘m toch maar stil om even te gaan kijken. Dat leidt tot grote hilariteit in bus 1 die zojuist probleemloos op hoge snelheid de tunnel is gepasseerd. Dom-Dom heeft voor zijn doen lange vingers, die het liefst zo diep mogelijk in zijn neus steekt. Vanuit bus 1 is daar een uiterst amusante fotoshoot van gemaakt.

Verder met de blog… Al met al was het tripje gelukkig eens voorspoedig verlopen, want we arriveerden zowaar voor op schema. De lunch vond plaats in het restaurant dat we nog kenden van onze eerste avondmaaltijd, voorafgaand aan het Oranjefestijn van de Nederlandse ambassade. Tijdens deze lunch waren er liefst drie significante geluksmomenten: er kwam naast rijst en noedels ook friet op tafel (yes!), sommige leden waren uitverkoren om tegen een geringe vergoeding een Cornetto-achtig ijsje te mogen verorberen, en Karin Debets had gelukkig weinig aansporing nodig om haar disgenoten te verrassen met een exposé over hoe fijn het is jezelf waterig te ontlasten op een hurktoilet (inmiddels gaat het weer prima met Karin). Na het eten snel door naar het Exhibition Centre hotel dat door de zeer capabele chauffeur van bus 1 na een uiterst sluwe inhaalmanoeuvre (Dom-Dom probeerde het gewoon weer!) snel gevonden was. De komende 4 nachten blijft dit hotel, waar we ook de eerste nacht al snurkten, onze uitvalsbasis.

Kwart voor 4 ’s middags weer de bussen in voor de trip door het hectische verkeer naar onze bestemming: Beijing Concert Hall. Onderweg werden we vermaakt door het illustere duo Vin Gui die de leden in de bus bijpraatten over hun analyse van de onderweg door de leden ingevulde China-enquête. Zo weten we nu eindelijk welke sectie het meest sexy is, welke sectie (inclusief dirigent) in China geheid gaat ‘scoren’ en hoeveel leden er na 6 dagen nog steeds niet hebben gepind. Ook worden de nodige ‘wist u datjes’ en gedenkwaardige uitspraken gedeeld, zoals bijvoorbeeld: “Het eten is heel gevarieerd, maar het lijkt toch elke dag wel Chinees”. Ongetwijfeld verschijnen de complete en officiële resultaten en de complete set met wist-u-datjes en uitspraken later in een Notenkraker, ons fantastische clubblad.

Omdat de bussen tijdens spitsuur niet mochten stoppen bij Beijing concert Hall (althans, volgens Dom-Dom..) moesten we de laatste paar honderd meter lopen. Zo werd ons wel duidelijk dat dit complex midden in een volksbuurt is neergeplempt. De lange rij Lange Europeanen met instrumenten en uniformen trok het nodige bekijks. Zelf verwonderden we ons erover dat er een soort van krottenwijk pal aan het mooie concertgebouw zat vastgeplakt.

Eenmaal binnen bleek dat we nog niet meteen konden beginnen met repeteren. Een andere voorstelling was zojuist afgelopen. De Chinese politiekapel (of zoiets) had net een optreden verzorgd met de wereldberoemde euphoniumspeler Stephen Mead. Toch leuk om zo’n man even in levenden lijve te aanschouwen in dezelfde zaal waar je zelf later in speelt.

Even wachten dus. Dan maar even naar het toilet. Mensen, mensen, wat een ranzige bende daar ineens. Een groter verschil is nauwelijks denkbaar: een state of the art concertzaal, mooi, nieuw, classy, en dan sta je vervolgens een paar passen buiten de zaal in een toilet dat in geen duizend jaar een duizenddingendoekje lijkt te hebben gezien. De mannen hadden het nog relatief makkelijk met de hier en daar overlopende urinoirs, de dames moesten uit voorzorg hun broekspijpen optillen in het hurktoilet, om de pijpen geen broeinest van ongewenste bacteriën te laten worden. Een tweede misser is dat de zaal geen lift blijkt te bezitten naar het toneel. De arme Chinezen van het ingehuurde slagwerk moeten alle instrumenten via de trap (!) naar de concertzaal slepen.

Goed, dan was het eindelijk zover: de KHD speelt in de Beijng Concert Hall. Eerst de repetitie. Meteen valt op dat deze zaal echt een heerlijke akoestiek heeft en dat hij lekker ‘licht’ speelt. Even een paar dingetjes doornemen die bij het vorige concert nog net niet helemaal jofel gingen. We worden tijdens de repetitie blij verrast door de aankomst van Pieter en Ton, die we allemaal kennen van de KHD barcommissie. Ze worden enthousiast begroet door hun vriendinnen en de andere leden. Dan snel omkleden en de inmiddels bekende ranzige cakejes en bananen eten om de trek voor het concert te stillen.



Al snel is het dan ineens half acht en betreden we het podium in vol ornaat. Helaas is de zaal niet helemaal vol, maar er blijkt (weer) een enthousiast publiek in de zaal te zitten. Wat oolk hier weer opvalt is hoeveel jonge kinderen er in de zaal zitten. Leuk weetje: voor het duurste kaartje voor de KHD moest liefst ongeveer € 150 worden neergeteld. Gelukkig kon je ook een plek krijgen voor ongeveer €10.



De muzikanten beseffen heel goed dat voor een concert als dit alle vermoeidheid even aan de kant moet worden gezet. Er wordt een dijk van een concert neergezet, de paar schoonheidsfoutjes (we blijven tenslotte amateurs) doen daar niets aan af. Voor de pauze blijven orkest en publiek nog netjes binnen de lijntjes, maar na de pauze, en vooral op het eind van het concert gaan echt de remmen los, of in de woorden van de dirigent: ‘gaat het dak eraf’. De lichte muziek, de aanstekelijke presentatie door de KHD, met veel enthousiasme een oranje tintje raken de Chinezen recht in het hart. Een staande ovatie, juichende Chinezen, en een extra toegift geven de muzikanten van de KHD kippenvel. Na afloop maken bijna alle muzikanten en secties gebruik van de gelegenheid om zich nog eens goed op foto te laten vereeuwigen in deze prachtige zaal.



Helemaal kapot, maar voldaan de bussen in voor wederom een laat avondmaal. De sfeer zit er goed in als we weer bij het ons bekende restaurant aankomen. De  kok heeft weer goed zijn best gedaan en weet weer nieuwe gerechten op tafel te zetten. Als hij even zijn gezicht laat zien in het restaurant krijgt hij terecht een groot applaus. Het is tegen twaalven als de bussen weer bij het hotel aankomen. Sommigen gaan meteen naar bed, anderen nemen nog een afzakkertje in de hotelbar. Hoe dan ook gaat iedereen met een tevreden gevoel onder zeil. Beijing was voor één avond het domein van de KHD…